W okolicach granicznego grzbietu Gór Suchych

Mija kwartał od ostatniej mojej wizyty w górach.

Po przejściu Niebieskiego Szlaku Karpackiego musiałem złapać drugi oddech, czyli dać se dwa tygodnie laby. Po "kwarantannie" chciałem się wybrać na jakieś "łyk-endowe Sudeciny". Okazuje się, że albo obfite ulewy, a to znowu wichury, żeby w końcu nie wspomnieć o...chorobie morskiej. I tak jakoś kwartał przepękałem na wymówkach. W końcu przyszedł czas. Piździernik za pasem, a magowie od pogody dalej straszą opadami. Dociera do mnie jasno i wyraźnie, że polegając na tychże zapowiedziach pogodowych, w domu na dupie mogę przepękać kolejny kwartał, a to już trąca patologią.

1.10.2022 

Wrocław - Głuszyca Górna - Rožmitál (nad Lomem) 544 m n.p.m.

Tak długa przerwa od gór ma jednak pozytywny walor, cieszy dosłownie wszystko. Łyk-end zamierzam spożytkować w Górach Suchych. Powód jest banalny, dawno tam nie byłem. O 9.12 wiozę się Polregio do Wałbrzycha. Na stacji Wałbrzych Główny przesiadka:

Po dwóch kwadransach przerwy wiozę się KD -iem do strefy zrzutu, czyli Głuszycy Górnej. Około godziny 11-tej orzeł wylądował:

Po wyjściu z pociągu zapodałem "na tyły":

Uwaliłem się na schodkach. Okiem rzuciłem w mapkie, aby mieć jasność dźwięku i umysłu. Na dzień dobry ogarniam szlak czarny. Docieram do skrzyżowania. Widząc sklep, odbijam ze szlaku i wbijam uzupełnić paszę. Niechcący zakupiłem kilkanaście plasterków "cwaniaczka", który okazał się pyszny. Dobytek spakowany, wiktuały uzupełnione. Czas w drogę. za chwilę opuszczę asfalt i kulam pod wiaduktem:

Szlak jest mało uczęszczany, co jest jego atutem. Robi się kameralnie, pot z czoła ogarniam przy belach słomy:

Przede mną wieś Kolce, w której m.in. w latach 40 i 50-tych XX wieku stwierdzono występowanie uranu. Kolce witają mnie przyjemną wiatą, która usytuowana jest między boiskiem piłkarskim a placem zabaw:

Chwilę ochłonąwszy ruszam dalej. W związku ze zbliżającą się porą obiadową, pauzę robię w restauracji Kompleksu Osówka:

Zamówiłem pakiet turysty:

Restauracja wypełniona po brzegi, na szczęście wolne było jeszcze poddasze. Tam w spokoju oddałem się konsumpcji. Po obiedzie ruszam do Sierpnicy przerucając się na szlak żółty. Po drodze spotykam "apartament" z widokiem na góry:

Docieram do Sierpnicy:

Zmieniam szlak na niebieski i kulam do Bartnicy. Oczywiście przegapiam odbicie na Wyrębinę, do którego wracam. Warto było. Po pierwsze pasę się widokiem na pasmo graniczne w kierunku Leszczyńca 736 m n.p.m.:

Po drugie, na kolację znalazłem kilka kozaków czerwonych:

Chwilę posiedziałem na skraju lasu podziwiając widoki. Napasiony z przyjemnością zbieram się do Bartnicy:

Podczas zejścia do wsi łapię się na opad deszczu. Początkowo wyglądało to na opad chwilowy i przelotny, nic bardziej mylnego. Będąc koło restauracji "Pod Dwiema Lipami" zaczyna poważniej "kropić". Przede mną kolejny cel wizyty, czyli ruina kaplicy św. Anny w osadzie Granicznik. To miejsce utkwiło mnie podczas pierwszego przejścia szlaku granicznego z Gryfem w lipcu 2012 roku. Niestety, odpuściliśmy wówczas wizytę. Po 10 latach melduję się na miejscu:

Wcześniej jednak podziwiałem widoki na Góry Sowie, które już tonęły w chmurach:

Natomiast jeszcze wcześniej :) musiałem obciąć na Włodzicką Górę 757 m n.p.m., którą to wielokrotnie odwiedzałem, a i tak zamierzam ją odwiedzić ponownie:

Rozpadało się na dobre. Jestem w lesie, więc zbytnio się nie stresuję. Waham się gdzie iść?

Jako, że mam pewien plan na dzisiejszy wieczór lanasu zadaję do Šonova. Po drodze mijam ruinę gospody. Z racji nasilającego się opadu deszczu, aparatu nie wyciągam. Robi się szaro i ponuro, a ja docieram do Rozdroża pod Słoneczną 666 m n.p.m., dotykam zielonego szlaku granicznego i daję dyla do Czech. W przepiękne klimaty się wpakowałem. Plan noclegowy miałem na Malá Homole - vyhlídka 555 m n.p.m. Niestety, plan klękł z powodu opadu deszczu, a bawiłem na terenie otwartym. Z opresji ratuje ambona myśliwska. Jest około godziny 18-tej. Takiego noclegu nie odpuszczę, a za godzinę i tak zacznie się ściemniać. Zostaję! Zainstalowany w ambonie przygotowuję kolację, czyli będą czerwone kozaki:

Grzybki zrobiłem na maśle, boczku. Biesiadę czas zacząć:

Z ogniska guzik, cały czas pada. Po kolacji utulony w puchu odpadam. Dobranoc.

2.10.2022 

 Rožmitál (nad Lomem) 544 m n.p.m. - Nowa Ruda

W nocy padało. Bladym świtem również doświadczam przelotnego opadu. Czas zatem na śniadanie. Paszy miałem na dwa tygodnie. Mam problem z noszeniem jedzenia w górach, nie potrafię wziąć za mało :))). Opad ustał, ja po śniadaniu, czas rozprostować kości:

No i oczywiście mój apartament:

Dzisiejsza przechadzka odbierze mnie mowę. Opuszczam miejsce mojego noclegu i filuję za siebie:

Nie żebym narzekał, czacha dymi:

Ten stan rzeczy przypomina mnie pewne, bardzo klimatyczne pasmo w Polsce :)):

Docieram do Šonova. Zaczyna się przejaśniać, obcinam niczym komornik na szafę na Broumov:

Chwilę oddechu robię na terenie neogotyckiej kaplicy cmentarnej:

Na drugie śniadanie wbijam do wiaty przystankowej, klasa sama w sobie :))

Posilony zwijam się. Po drodze widzę gospodarza na posesji, poprosiłem o wodę. Dostałem flakon Gemerki lekko gazowanej. Docieram do skrzyżowania szlaków zielonego i niebieskiego:

Wtaczam się na przepiękny odcinek szlaku. Napasiony widokami widzę zadaszenie mojego niedoszłego miejsca noclegowego pod Małą Homolą:

Mało mnie aparat z ręki nie wypadł. Okazuje się, że i tutaj jest ambona, tylko że zamknięta na kłódkę:

Na miejsce odpoczynku łoję na szagę i z przyjemnością uwalam się:

Garść widoków z tego jakże pięknego miejsca:

Trafiłem na chwilę ze słońcem. Ubolewam, że Karkonosze były niewidoczne. Może uda się zobaczyć kolejną razą. Po chwilach wrażeń opuszczam miejsce i kulam na Homolę 649 m n.p.m., docieram w zdrowiu:

Odbijam do wierzchołka, na którym znajdują się szczeliny wiatrowe:

I jeszcze skałka z widocznym starym zielonym oznaczeniem:

Zwijam się do Nowej Rudy. Wcześniej docieram do zielonego szlaku granicznego:

Niedawno tu byłem, wspomnienia wracają:

Jednak kontynuuję szlak niebieski, który mnie wzrusza:

Zboczem Krępca 645 m n.p.m.:

Jeszcze trochę potu i zasapany docieram do Drogi Satromłyńskiej 490 m n.p.m.:

Prawie u celu, Nowa Ruda:

Szlak wiedzie przez ogródki działkowe, zatrzymuję się przy dorodnej śliwie, by z ziemi pozbierać trochę owoców. Śliwki były tak pysznie słodkie, że urobiłem chyba z kilogram. Obżarty jak bąk wtaczam się do NR, ostatni akord imprezy:

Melduję się przy kropie końcowej niebieskiego szlaku na dworcu kolejowym:

Nieco później się pochmurało i zaś opad deszczu. Z kimanka w wieży widokowej na Górze św. Anny guzik wyszedł. Z tych nerwów uwaliłem się w Górnym Dworze po drugiej stronie dworca kolejowego i uwalony w białej pościeli gwizdałem snem sprawiedliwego na wieczorną zlewę. W poniedziałek srana zawinąłem się do Wro okazją, jak normalny biały człowiek. 

Dziękuję za uwagę.