Wzgórza Włodzickie jesiennie 11-12.10.2014

Lansu zadaliśmy z Franciszkiem. Zapodaliśmy szybki wyjazd z racji skromnych rezerw czasowych.

Zawsze lepiej posiedzieć przy ogniu na łonie natury niż kisić się w domu. Łoimy! Wzgórza Włodzickie odwiedzamy po raz drugi, skoro pada na to pasmo, więc wg naszego mniemania najlepiej z Nowej Rudy. Wiadomo, przed wyjściem w plener obowiązkowo śniadanie mistrzów w "Kolorowej". Po posiłku zakupy w sklepie mięsnym obok. Daliśmy se po lasce Podwawelskiej na pogaduchy przy ognisku.

11.10.2014

Wrocław - Nowa Ruda - Łysa Góra 598 m n.p.m.

W dobrych humorach opuszczamy "Kolorową" i kierujemy się na żółty szlak, na Górę Św. Anny 647 m n.p.m. Wejście w las i proszę, ruiny kapliczki:

Jest duszno, zanim pójdziemy na wieżę widokową, chwilę kręcimy się przy kościele św. Anny:

Wieżę widokową otworzono po remoncie 5.10.2014 roku, czyli jesteśmy tydzień po otwarciu. Mamy na stanie niezły wypas:

Wieża razi nowością. Łypnąłem z niej pazernie:

Budowla oferuje fenomenalne waruneczki zarówno widokowe jak i noclegowe. Zamierzam skorzystać z wieży w ramach noclegu, nie zatrzyma mnie przed tego popełnieniem zainstalowana kamerka "na suficie". W końcu najważniejszy jest outdoor bez barier. Obok wieży znajduje się wiata, w kształcie stożka, z dziurą w dachu, w której można nawet rozpalić ogień. Kontynuujemy szlajanko szlakiem zielonym i zapodajemy na "Dach Nowej Rudy", czyli Górę Wszystkich Świętych 648 m n.p.m. W Bieganowie, wiosce, w której żyło kiedyś 400 osób, obecnie 30 i natrafiamy na kolejną ruinkę kapliczki, znajdująca się tuż przy asfalcie!

Kawałek dalej korzystając z wodopoju uzupełniam pet-a. Mijamy kopalnię "Czerwony Piaskowiec", zza płota której ujada psisko. Podziwiamy plenery Wzgórz Włodzickich, stamtąd idziemy:

Przed nami podejście i...kolejna piękna wieża widokowa:

Pierwsza mini wieża została "postawiona" w 1889 roku. Obecna o wysokości 15 m, wybudowana z tutejszego czerwonego piaskowca w 1913 roku, nazwano imieniem feldmarszałka Helmuta von Moltke, którego płaskorzeźba wisi przed wejściem, odrestaurowana w 2011 roku:

Obok wieży istniało kiedyś niewielkie schronisko turystyczne Lukasbaude/fragmenty ścian jeszcze stoją/, które zdewastowano po 1945 roku. Na "Dachu Nowej Rudy" zasiadamy na chwilkę, stać nas na gorącą herbacinę i takie tam. Franciszek wyjeżdża z fraszką, że idziemy do Srebrnej Góry na nocleg. No trudno, se myślę, jakoś to będzie. Co on, w Forty chce mnie wrobić?! Póki co, zjeżdżamy do Słupca. Wbijamy na lody, napis na szyldzie zachęca, to se dałem 4 gałki. Uiszczając rachunek, ręka mnie zdrętwiała. Za ponad 10 zyla, to oszczędzając, starczyło by na trzy dni :). Po sympatycznej gawędzie z właścicielem zbieramy się, jeszcze musimy wstąpić do sklepu. Nie godzi się, być na ziemi kłodzkiej i nie utytłać się "Cyranką":

Ożłopani jak bąki toczymy się do Czerwieńczyc, w których jesteśmy przed godz. 18-stą. Dalsza część imprezy to ukochany asfalt i na dodatek zaraz będzie ciemno. Siedzimy przy wiacie przystanku autobusowego. Widzimy, że nadjeżdża "żelazko", Franek macha "gałęzią", i co???? Kierowca się zatrzymuje i...zabiera nas do Srebrnej Góry. Nasi dobroczyńcy, to dwoje młodych, dobrych ludzi, których uprzejmie pozdrawiamy. Parę kilometrów mamy darowane. Skutkuje to tym, że w Srebrnej Górze pierwsze kroki kierujemy do Fortu "Ostróg", do którego notabene, się nie dostaliśmy - brama zamknięta. Zaczyna się ściemniać, ja już mam łzy w oczach, że przyjdzie nam kimać 2 "Hubertusie", który jest po zmianie właściciela. U mnie w portfelu 2 dychy. Nie, to się kupy nie trzyma. Nagle Franciszkowi się przypomniało, że kiedyś był tutaj i miał widzenie. Podobnież widział na pewnym wzgórzu ognisko. Tym wzgórzem okazała się Łysa Góra 598 m n.p.m. Poszliśmy tam już przy blasku czołówek. Docieramy na miejsce. Zanim pójdziemy po drzewo, rozstawiamy namioty. Nocleg mamy zorganizowany, to wbijamy do lasu po opał i chwila na rozpalenie nam schodzi. Niestety, nie potrafimy jak Gryf, rozpalić ogniska dwoma kamieniami w największy deszcz, wspomagamy się palnikiem, bo mnie "gaz-rura" klękła. Ognisko płonie, szumią knieje, itd.:

W ruch idzie Podwawelska, dawno nie spożywałem tak pysznej giętej z ognia. Siedzimy przy blasku i cieple ogniska do północy, rozprawiając o planach, celach górskich i nie tylko. Opał się kończy. Wygląda na to, że jesteśmy uwaleni na północnym krańcu Grzbietu Zachodniego Gór Bardzkich, idziemy w kimę.

12.10.2014

 Łysa Góra 598 m n.p.m. - Nowa Ruda - Wrocław

Dzień będzie cudny. Teraz mam obraz dźwięku i umysłu, gdzie wbiliśmy na biwak. Łysa Góra, Szanowni Państwo, to trawiaste wzgórze otoczone lasem, z przepięknym widokiem na Forty. Pławimy się w przepychu bladym świtem:

Żeby nie być gołosłownym, widoczek na Fort "Ostróg", zacny. Równie ciekawie prezentuje się Fort "Donjon". Poranne śniadanko, pakowanie bajzlu i robimy przesiadkę w Góry Sowie. Plan mamy następujący. Szlak niebieski do Przełęczy pod Gołębią i na szagę do Woliborza. Dalej polami do Nowej Rudy, nie ma co życia komplikować. Na szlaku, widok na Nową Wieś Kłodzką:

Zanim zejdziemy na ściechę, która ma nas doprowadzić do Woliborza, idziemy "zyrknąć" na ruiny fortu Wielki Chochoł. Tutaj jestem pod ogromnym wrażeniem i sprawa jest do powtórki. Z racji braku czasu dotarliśmy do fosy i wycof:

Schodzimy do Woliborza w klimacie złotej polskiej jesieni:

Sprawnie docieramy do celu, odbijamy od kościoła św. Jakuba. W szczerym polu na "czerwonoziemie", zachwycamy się widokami Gór Sowich:

Przed nami jeszcze godzinka. Wtaczamy się do Nowej Rudy. Ubolewamy nad jedną rzeczą. Bar "Kolorowa" jest w niedzielę nieczynny, ależ byłby czad podsumować ten trip posiłkiem za przysłowiowego "piątaka". Niewątpliwie wrócę w te tereny zimą, odkryłem również, że mam po co zapodać w Góry Sowie. Ukłony dla Franka, za towarzystwo i znakomitą miejscóweczkę na Łysej Górze. Złopta polska jesień dopisuje:

Niestety, czas wracać do domu:

Wzgórza Włodzickie uwielbiam. To niewielkie pasmo oferuje klimat niebywały. Wiadomo, warunkiem jest pogoda. Nam się chyba udało. 

Dziękuję za uwagę.