Musiałem się przewietrzyć!

Mija kolejny miesiąc odkąd pierdzę w krzesło.

Dostanę szału albo odwiozą mnie do Tworek, parafrazując klasyka. Pojawia się cień nadziei na wyjazd. W środę kończę robotę przed godziną 11-stą, a czwartek mam wolny. Zacieram łapy i rozważam, na co mogę sobie pozwolić w ramach jednego noclegu. Grzebiąc w internetach wpada mnie informacja, że mam bezpośrednie połączenie kolejowe z Bielawą. I tu mnie mają. Jak mogę nie skorzystać z tak zacnej oferty. Kufa, no jak?! Pakuję szafę, licho nie śpi.

 20.04.2022

 Wrocław - Bielawa Zachodnia - Przełęcz Woliborska 711 m n.p.m.

O mały włos bym nie pojechał. Magowie od pogody straszyli opadem od godziny 13-tej, a zaczęło ok godziny 11-tej. Aby przerwać kombinacje wyjazdowe szybko kupuję bilet "bez internet" i opuszczam kwadrat, o 12.21 kulam "Ślężą" do strefy zrzutu. Trasa przebiega bezproblemowo. Przed godziną 14- stą jestem na miejscu, orzeł wylądował:

Uwagę moją zwraca pomarańczowe tło tablicy z nazwą miejscowości. O tym fakcie informował mnie wcześniej Red, a mnie zastanawia z czego to wynika? Cały czas pada, nie jest to może poważny opad, ale jednak. Wbijam do wiatki celem obcięcia w mapkie i przyodziania "membrany". Jestem w gotowości bojowej, start!

W ramach rozruchu odrobina asfaltu. Za chwilę muszę zrzucić polara, bo się ugotuję. Szlak żółty wyprowadza do dużego akwenu Sudety, wcześniej jednak kilka stopni pod górę:

Oddech wyrównuję obcinką na zbiornik Sudety z Parkową 452 m w tle:

Kontynuuję żółty szlak. Docieram do miejsca, w którym muszę odetchnąć - Kamieniczki 412 m:

Deszcz nadal siąpi. Żegnam się z żółtym kolorem szlaku i dalej idę zielonym w kierunku Nowej Bielawy, do której wkraczam dumny i blady:

Za chwilę czeka mnie podejście na Koci Grzbiet. Na północnym stoku Kuczaby 651 m znajduje się taras widokowy, wbijam na chwilę odpoczynku:

Szkoda, że warunki mam słabe. Rzut oka na Ciemny Jar, Słoneczna niestety tonie w chmurach:

Muszę zweryfikować swoje plany odnośnie noclegu. Początkowo miałem uwalić się na Czeszce, bardzo honornym szczycie Gór Sowich. W związku z warunkami zastanymi nie byłby to dobry pomysł. Jako, że w niewielkiej odległości znajduje się Przełęcz Woliborska, która oferuje znakomity wariant noclegowy, tam skieruję swoje kroki. Schodzę do skrzyżowania i kolejna zmiana szlaku, tym razem na kolor niebieski. Wcześniej uzupełniłem wodę do peta i krokiem równym kulam na nocleg. Gdzieś na niebieskim szlaku:

Zdaje mnie się, że dni tej tablicy są policzone:

Schodzę do drogi nr 384, przede mną "ostatnia prosta". Mijam odbicie na Czeszkę i za chwilę docieram na pierwszy nocleg. Jestem przed godziną 18-stą. Klamota zrzucam w wiacie i idę po opał, którego o dziwo jest od groma. Z racji wilgoci rozpalenie ogniska chwilę mnie zajmuje. Na biwaku ognisko to fajna sprawa, miło jest się ogrzać:

Po godzinie 22 polazłem na salony, odpadłem niemal natychmiast. Dobranoc.

21.04.2022 

Przełęcz Woliborska  711 m - Nowa Ruda - Wrocław

Wczoraj po godzinie 20-tej mgła zaczęła opadać i w pewnym momencie było jak w angielskim horrorze. Dzisiejszy dzień ma być w opadzie, tak twierdzili "różdżkarze" od pogody. Oko otwieram po piątej srana. Oczywiście około godziny dojrzewam, po czym zwlekam się z koja i czas zweryfikować waruneczki zastane, nie jest dobrze. Mgła wisi, lekko dżdży. Żar w ognisku się tli, zatem dorzucam co nieco "do pieca". Skromne śniadanko, ogarniam bajzel, ze dwa kwadranse dogrzewam się przy ognisku. Dzisiejszy dzień planuję zejście w doliny, co okaże się znakomitym pomysłem, bowiem czarny Szlak Trudu Górniczego jest tematem nie w kij dmuchał, o czym po części się niebawem przekonam. Przy tak podłych warunkach przechadzki grzbietem okazałyby się fiaskiem. Czas zatem kończyć z marudzeniem i szafę spakowawszy ruszam w Dolinę Piekielnicy. Kolejny plus dodatni tego wariantu to fakt, że zawsze tam nie byłem. Proch odkryłem! Okazuje się, że ponad 100 m niżej przełęczy znajduje się woda, co skutkuje tym, że na nocleg nie trza tachać zapasów. Spoglądam co zostawiam:

Niebawem oczom moim okazują się łąki, klimat niczym z Beskidu Niskiego. Nie byłem przygotowany na spotkanie z muflonem, którego nie zdążyłem sfotografować. Nieco dalej przy skrzyżowaniu ścieżek wpadła mnie w oko ta oto budowla:

Piekielnica, "mała" rzecz a cieszy:

Bawię dalej w dolinach i "gdzieś tam się idzie":

Wtaczam się do Przygórza niesamowicie kameralnej wioski w Górach Sowich:

Kołuję do sklepu celem upodlenia się pewnym napitkiem:

Wcześniej jednak byłoby nietaktem pominięcie tego "szczegółu". Skoro jestem na Szlaku Trudu Górniczego szacunek się należy:

Dawniej pod postacią górnika znajdował się napis: "1000 lat Państwa Polskiego". Na początku lat 90-tych XX wieku w związku z likwidacją miejscowego klubu górnika "ciachnięto" pomnik wywożąc postać "w nieznane". Mieszkańcy postanowili zaprotestować z dobrym zresztą skutkiem. Po trzech dniach "wakacyjnego wyjazdu" postać górnika wróciła na swoje miejsce. Ja tymczasem kulam do wiaty przystankowej zdjąć kurtkę, bo opadu jak nie ma, tak nie ma. Przede mną jeszcze ok. trzech godzin marszu:

Żegnam się z Przygórzem. Ubolewam nad pogodową marnością:

Niebawem wkroczę w las i do Zatorza w Nowej Rudzie będę się przemieszczał w kameralnym terenie. Zdawać by się mogło, że koniec imprezy tuż, tuż. Nic bardziej mylnego. Przede mną kolejna atrakcja, czyli stalowy most nad Piekielnicą:

Most zbudowany jest z pięciu przęseł stalowych długości 36,2 m każde. W dniu 8.05.1945 roku wycofujące się oddziały niemieckie wysadziły most co skutkowało unieruchomieniem linii kolejowej. Po wojnie priorytetowo potraktowano odbudowę mostu/jednego przęsła/, które wykonano z drewna wg projektu inżyniera Ptaszyńskiego, stąd również nazwa "Most na zapałkach". Tymczasowy drewniany most miał także niechlubną nazwę "Most śmierci", jeden z powodów to m.in. śmierć cieśli Felixa Matznera - upadek z wysokości. Podobno most ten był tak niebezpieczny, że skład jechał przez most bez ludzi i wsiadali do wagonów dopiero po drugiej stronie przeprawy. Metalowe przęsło wykonała Huta Kościuszko w latach 40-tych. Przęsła i filary mostu to polska budowa:

Zajrzałem na górę. 181 metrów długości, wysokość 30 m do dna potoku, 27 m do drogi, jedna z atrakcji na linii kolejowej Wałbrzych - Kłodzko. Łypnąłem w kierunku końca imprezy:

Idę stamtąd:

Uff, zdążyłem:

Podbijam do dzielni Nowej Rudy - Drogosław. Przede mną kolejna perełka NR - niszczejący stadion piłkarski. Wbijam legalnie i oficjalnie :))

Miło by było wpaść tutaj kiedyś na nocleg. To byłoby coś:

Można także odpocząć "poza murawą" :))

W zdrowiu docieram do Muzeum Górnictwa:

Jako, że czasem nie grzeszę zwiedzanie podziemnej trasy odpuszczam, ale mam to zapisane na przyszłość. Druga sprawa to dosyć spora ilość ludzi, w tym szkolna wycieczka. W takich sytuacjach włącza się moja aspołeczna natura, wolę to zostawić i daję dyla. Przede mną ostatnia godzina marszu, zatem problemy się piętrzą :)). Kulam na Rudą Górą, którą wg szlaku mam osiągnąć za 45 minut. Czarny szlak w pewnym momencie się kończy, a mam na stanie mapę ze starym przebiegiem szlaku. Odpalam wobec tego mapy.cz i tam o dziwo również stary przebieg czarnego szlaku. Należy pamiętać, że w niedużej odległości przebiega inny czarny szlak - młoteczkowy, zatem na ekranie smartfona można się pomylić :)). W porę się jorgnąłem i zapodałem starym przebiegiem czarnego szlaku, który jest zamalowany, w końcu to też jakieś oznaczenie :)). W drodze na hałdę okazało się, że ktoś wykupił ten teren - jest tabliczka, że teren prywatny i wstęp wzbroniony - dlatego nastąpiła zmiana przebiegu szlaku. W związku z moim "zamotaniem" straciłem trochę czasu. Z tego co mnie wiadomo, nowy przebieg szlaku omija Rudą Górę. Wiem, bo na szczycie musiałem golnąć wody pomocnej. Schodząc z Rudej Góry odbiłem w bok do ściechy z nowym przebiegiem czarnego szlaku. Będąc na końcówce trasy skusiłem się na "małe 5" w wiatuni:

Rządzę nad Nową Rudą:

I "zaskoczka" na koniec imprezy, uwielbiam taki klimat, kolejny wiadukt czasem posunięty:

Czarny Szlak Trudu Górniczego trzyma fason do końca, ja już rządzę w centrum:

Imprezę muszę podsumować w "Kolorowej". Bez odwiedzin tego lokalu moja wizyta w Nowej Rudzie byłaby nieco zubożona, a na taki stan rzeczy mnie nie stać. Wbijam!

W barze zarządziłem, dwudaniowy obiad + 2 szklaneczki pysznego kompotu w cenie 23,40 pln. Gdzie mnie będzie lepiej? Posilony i opity jak bąk kulam na stację kolejową. Po drodze gawędzę z lokalsem i moja impreza dobiega końca:

Nie mam najmniejszej wątpliwości, że popełnię przejście całego czarnego Szlaku Trudu Górniczego, z pewnością ruszę dupę z Nowej Rudy. Szlak rzeczony został wydłużony do Kamieńca Ząbkowickiego i obecny jego dystans to ok. 60 km. Idealny temat na dłuższy łyk-end. Z reguły na zakończenie szlajanka wznoszę toast puszeczką imperialistycznego chłamu. Obecny toast nieco odbiegnie od tej reguły. Tym razem w ramach pierwszego dania w "Kolorowej" jako "toast" za cudowne ocalenie padł talerz pysznego rosołu:

Dziękuję za uwagę.